در صبح آشنایی شیرین مان ، تو را

گفتم که : « مرد عشق نئی! » باورت نبود

در این غروب تلخ جدایی ، هنوز هم

می خواهمت چو روز نخستین ، ولی چه سود؟

می خواستی به خاطر سوگندهای خویش

در بزم عشق ، بر سر من ، جام نشکنی ،

می خواستی ، به پاس صفای سرشک من ،

این گونه دل شکسته ، به خاکم نیفکنی.

پنداشتی که کورۀ سوزان عشق من

دور از نگاه گرم تو ، خاموش می شود؟

پنداشتی که یاد تو ، آن یادِ دلنواز

در تنگنای سینه، فراموش می شود؟

تو رفته ای که بی من ، تنها سفر کنی

من مانده ام که بی تو ، شب ها سحر کنم

تو رفته ای که عشق من از سر به در کنی

من مانده ام که عشق تو را ، تاج سر کنم

روزی که پیک مرگ ، مرا می برد به گور

من شب چراغ عشق تو را نیز می برم.

عشق تو ، نور عشق تو، عشق بزرگ توست

خورشید جاودانی دنیای دیگرم !

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: